Γέλασα, έμαθα, αναρωτήθηκα, ξεσηκώθηκα, φτιάχτηκα, στεναχωρήθηκα. Με λίγα λόγια τον έπαιζα κανονικά μπροστά της.
Είδα στην Ασημένια μου: Το δάσκαλο που δεν πρόσεχα, τον μέντορα που δεν επέλεξα, το φίλο που μόνο άκουγα, το σύντροφο που χειριζόμουν με τηλεκοντρόλ και τις εικόνες της ζωής μου.
Χωρίς μυρωδιές, ακούσματα, γεύσεις και αγγίγματα.
Η ασημένια μου!
Αυτή με παρακινούσε να ανοίξω ένα θέμα στη παρέα μου. Αυτή με παρακινούσε να επιλέγω. Αυτή με έμαθε ζω, από τον καναπέ μου.
Και τώρα ;
Πρέπει - όσο και να πονάω - να την αντικαταστήσω. Πρέπει να πάρω τη καινούργια μου ζωή. Θα αναγκαστώ να την πάρω επίπεδη. Τι όμορφη λέξη. Θα είναι ΕΠΙΠΕΔΗ η νέα μου ζωή.
Χμ... ίσως να είναι LED, HD και ίσως, ίσως... από μέσα της να κάνω like στο Facebook.
